Dagbók Mohammed Alhaw

13. janúar,  2024

Ég heiti Mohammed Alhaw.

Ég er 22 ára.

Ég kem frá Jabalia á Norður-Gaza.

Ég hef dvalið hér á Íslandi í tæpa fjóra mánuði.

Ég kom til landsins þann 21. september 2023 og sótti um alþjóðlega vernd. Þjóðernishreinsunin á Gaza hófst í byrjun október. 

Umsókn minni um vernd var synjað í lok nóvember sama ár.

Við sem fæðumst á Gaza eigum okkur drauma rétt eins og annað fólk sem fæðist inn í þennan heim. Frá fæðingu hefur mig dreymt um góða framtíð. Ég byrjaði í skóla eins og önnur börn og kláraði grunn- og miðskóla. Þegar ég var 17 ára þurfti ég að hætta í námi og fara að vinna svo ég gæti aðstoðað við að framfleyta fjölskyldunni minni. Við bjuggum við erfiðar aðstæður og lífið á Gaza er mjög krefjandi. Ég gat því ekki sótt háskólanám.

Draumar mínir um betri framtíð urðu til þess að ég ákvað að kveðja heimaslóðirnar, fjölskyldu mína og vini. Það var ekki auðveld ákvörðun. En að lokum kvaddi ég Gaza í þeirri von að geta lifað mannsæmandi lífi. Þá var ég 19 ára.

Fyrst fór ég til Egyptalands, þaðan til Tyrklands og frá Tyrklandi komst ég til Grikklands. Ég gerði 15 tilraunir til að komast sjóleiðis til Grikklands. Á leiðinni varð ég vitni að hræðilegum atburðum, oftar en einu sinni var ég vitni að andláti, bæði vegna drukknunar og vegna skotárása frá Frontex, landamærastofnun Evrópu. Ferðalagið var mér þungbært enda var ég mjög ungur - en með mikilli þrautseigju komst ég á leiðarenda.

Ég hélt áfram í vonina og að láta mig dreyma, og var þess fullviss að þegar ég kæmi til Evrópu myndi ég loksins fá tækifæri til þess að lifa lífinu sem mig langaði að lifa og uppfylla drauma mína. Þess í stað beið mín veruleiki flóttafólks í Grikklandi. Þar bjó ég í flóttamannabúðum og bæði upplifði og varð vitni að hræðilegri, og ekki síst ómannúðlegri, meðferð á hælisleitendum. Það var komið fram við okkur eins og fanga og engin leið út úr búðunum án pappíra. Í búðunum var mikið um eiturlyf, glæpaklíkur og þjófnað. Ég upplifði gríðarlega örvæntingu og hélt að dvölin þar tæki aldrei enda.

Ég beið í 5 mánuði eftir dvalarleyfi í Grikklandi svo ég gæti flúið. Um leið og ég gat fór ég til Þýskalands og vonaði að þar biði mín betra líf. Ég bjó í Þýskalandi í eitt ár og sjö mánuði. Þar var mér hafnað þrisvar og að lokum vísað úr landi. Ég átti ekkert eftir.

Ég fékk hvorki tækifæri í Grikklandi né í Þýskalandi. Ég var fjarri fjölskyldu minni og var oft einmana og leiður. Þá ákvað ég að koma hingað til Íslands, hér býr frændfólk mitt sem ég á góð tengsl við. Ég var vongóður um að hér fengi ég loks tækifæri til þess að öðlast eðlilegt líf. Þegar umsókn minni um dvalarleyfi hér var hafnað í nóvember var það mikið reiðarslag, ég hafði vonað svo heitt að hér fengi ég að vera. Að auki bætist við það álag sem við frá Palestínu erum að upplifa vegna þess sem er að koma fyrir heimaslóðir okkar, en það er verið að þurrka þær út og fólkið með. 

Á Íslandi hef ég dvalið að verða hálft ár, hvergi hef ég upplifað eins mikinn kærleik og á Íslandi. Hér hef ég eignast vini og tilheyri fjölskyldu sem hefur tekið mig að sér líkt og ég hafi alltaf verið hluti af henni. Ég get ekki lýst þessari tilfinningu öðruvísi en að ég hafi fengið annað tækifæri til þess að alast upp og upplifa eðlilega æsku, eitthvað sem ég hafði aldrei kynnst . 

Raunveruleikinn virðist vera sá að ég missi þetta allt og verði sendur aftur til Grikklands.

Síðan árásir Ísraelshers hófust, fyrir 98 dögum, hef ég misst mikinn fjölda ástvina á Gaza. Ég hef misst margt frændfólk og allir vinir mínir eru dánir. Allir. Fjölskyldan mín missti heimilið, húsið sem faðir minn vann hörðum höndum við að byggja í 40 ár. Á einu augnabliki voru allar okkar minningar, vonir og draumar sprengdir í loft upp. Eftir að Ísraelsher sprengdi húsið okkar, hafa móðir mín og fjögur systkini verið heimilislaus. Þau búa í plasttjaldi. Á Gaza er hungursneyð og skortur á öllum helstu nauðsynjum. Mamma er lasin og getur ekki nálgast lyf eða hvílt sig. Þetta er raunveruleiki allra á Gaza.

Ég vildi óska þess að heimurinn kæmi fram við okkur eins og fólk, því núna kemur hann fram við okkur eins og dýr eða eitthvað verra, mörg dýr búa við meiri réttindi og betri lífsgæði en við frá Palestínu gerum.

Eftir þrjú ár og sex mánuði í Evrópu þarf ég enn að berjast fyrir því að fá að lifa eðlilegu lífi. Hvert sem Palestínufólk fer í heiminum er það ofsótt. Akkúrat núna hef ég misst alla von.

Ásamt hópi annarra Palestínumanna greip ég til þess örþrifaráðs að sofa í tjaldi hér á Austurvelli við Alþingishúsið. Hér ætla ég vera þar til ríkisstjórn Íslands bregst við kröfum okkar. Við krefjumst verndar fyrir allt Palestínufólk á Íslandi og að stjórnvöld framfylgi fjölskyldusameiningum.

Í dag er átjándi dagurinn sem við sofum í tjaldi. Við dveljum í nístíngskulda, frosti, snjó, rigningu og roki. Við sofum illa, og stundum lítið sem ekkert. Bæði andlegri og líkamlegri heilsu okkar fer hrakandi en ekki af því að við erum í tjaldi heldur vegna þess að á heimaslóðum okkar á Gaza eru allir við það að deyja á versta mögulega hátt sem hægt er að hugsa sér. Við stöndum öll frammi fyrir því að geta misst ástvini hvenær sem er. Eitt símtal og eitthvað hræðilegt hefur gerst, og það gerist, trúið mér, það gerist.

Ég vona að ríkisstjórn Íslands sýni stuðning í verki við fólkið á Gaza og komi þeim í öruggt skjól. Það er allt hægt ef viljinn er fyrir hendi, ríkisstjórnin hefur sýnt fram á það áður.

Við bíðum eftir því að þið bjargið okkur. Bjargið fjölskyldunum okkar. Bjargið börnunum okkar. Eftir hverju eru þið að bíða?

Ég biðla til íslenskra stjórnvalda að bregðast við því neyðarástandi sem nú ríkir. Ég biðla til þeirra að veita fólki í minni stöðu vernd á Íslandi.

Ég vona að hörmungarnar endi. Ég vona að árásunum linni, þjóðarmorðið stoppi, landráninu ljúki og þar með dauðsföllunum og eyðileggingunni. Ég vona að mannkynið vakni og horfist í augu við valdagræðgina og lygarnar sem nú ráða ríkjum.

Mannúð, heimsfriður og frelsi er fyrir okkur öll!!!

Ísland er lokatilraun mín til að öðlast eðlilegt líf. Annars bíður mín að snúa heim og deyja með fjölskyldu minni. Ég hef ekki þrek í frekari leit að friði.

Mohammed var brottvísað þann 26. maí, 2024

Hann er nú aftur á flótta og ráfar enn þann dag í dag um Evrópu í leit að öryggi og eðlilegu lífi.

Eftir nánast 6 ár á flótta hefur Mohammed ekki enn fundið samastað.

Mohammed fær ekki að snúa aftur til Palestínu og er í hópi þeirra 9 milljóna Palestínumanna sem eru á flótta